Afscheid en weer terug in nederland

Zondag is het dan echt onze laatste dag in Kenia. We werden rond 10.30 uur opgehaald bij ons appartement. Het was nog even passen en meten om al onze koffers in de auto te krijgen, maar we krijgen het voor elkaar. Bij de poort nemen we vanuit de auto afscheid van de beveiligers. Zij gaan ons missen en ik hen ook. Ze hebben mij immers de beginselen van een goede soldaathouding geleerd ;)
Wanneer we bij het huis aankomen zijn de kinderen en jongeren al begonnen met de kerkdienst en vallen wij binnen tijdens het zingen. Na de dienst hebben we met verschillende jongeren nog gesprekjes over allerlei onderwerpen en gaan we uiteraard ook weer met hen op de foto.
Mariëtte en ik hadden een quiz gemaakt over alle onderwerpen die we de afgelopen weken met elkaar besproken hadden. Na de lunch verdelen we de groep in kleinere groepjes en voor de zekerheid vragen wij de telefoons van iedereen, zodat er niet gespiekt kan worden. Nadat alle telefoons zijn ingeleverd kunnen we beginnen. Twintig vragen telt de quiz, de ene vraag wat makkelijker, bij de andere horen we de hersens kraken of wordt er toch stiekem aan een ander groepje gevraagd wat het antwoord is. Het is echter een ware strijd, dus antwoorden met andere groepjes delen dat doen ze niet. Dat het een strijd is blijkt pas echt wanneer Mariëtte de antwoorden gaat voorlezen. Elk groepje kijkt de quiz van een ander groepje na. Bij sommige antwoorden wordt er gestreden om de goedkeuring van antwoorden van hun eigen groepje. ‘Dit is toch echt wel goed Mariëtte, we moeten daar een heel punt voor krijgen in plaats van een halve!’. Het was soms moeilijk om hun fanatieke pogingen tot goedkeuring te weerstaan…
Bij het optellen van de punten blijkt dat elk groepje een hoge score behaalt, ze hebben dus goed opgelet tijdens de trainingen! Als prijs delen we lolly’s uit en die vallen erg in de smaak.
Na de quiz is het tijd om afscheid te nemen. Een aantal jongeren spreken hun dank uit, ook namens de anderen, aan ons en de rest van de crew in Nederland. Ze zijn ontzettend dankbaar voor alle hulp die wij hen geven. Voor een weeskind in Afrika is het namelijk niet makkelijk om te overleven. Er zijn geen voorzieningen zoals wij die hier in Nederland kennen en ze worden afhankelijk van de hulp die naaste familie hen willen geven. Aangezien familieleden vaak zelf ook moeite hebben om te overleven is het bestaan van weeskinderen zwaar. Dat maakt dat hun dankbaarheid zo groot is door ons te worden ondersteund, zodat ze een huis hebben, te eten hebben, naar school kunnen en een toekomst hebben.
Ze zingen ze nog een aantal afscheidsliederen voor ons, waarbij het moeilijk voor ons is om het droog te houden. Na nog de laatste foto’s, wat spraakberichtjes richting de groep in Nederland en vooral veel dikke knuffels stappen wij in de auto op weg naar het vliegveld.
De weg naar het vliegveld is nog niet zo heel makkelijk. Het is erg druk op de weg met een lange file. Zo opeens wordt een éénbaans weg een vierbaans weg. Het kan hier allemaal. Gelukkig komen wij nog ruim op tijd op het vliegveld aan. Daar nemen we dan ook echt afscheid van Clinton, Austine en Leaky, die ons gebracht hebben.
Eenmaal in het vliegveld gaan we door alle controles heen en dan opeens...is het pikke donker...de stroom is uitgevallen, tja dat hoort er ook bij Afrika. Na niet zo’n lange tijd doet de stroom het weer en kunnen wij naar de gate. Dan is het wachten totdat wij het vliegtuig in kunnen. In de wachtruimte maak ik weer een nieuw vriendje. Er komt een Engels jongentje naast mij zitten die een lego bouwwerk maakt, hij legt mij uit hoe je het moet maken en ik help hem een beetje.
Rond middernacht kunnen wij het vliegtuig in, waarna wij vanochtend rond 07.15 uur op schiphol aankomen. We zijn weer op Nederlandse bodem. We nemen een lekker kopje koffie en broodjes met kaas mee voor in de trein, als echte kaaskoppen.
We hebben een hele fijne tijd gehad in Kenia, en het is ook weer fijn om thuis te zijn en iedereen hier weer te zien. Tijdens ons bezoek vroeg één van de jongeren hoe het in Nederland was, ze had namelijk gehoord dat het op de hemel leek. Terwijl ik mijn eigen kamer binnenloop, mijn tas uitpak, een berg kleding in de wasmachine doe en een douche neem bedenk ik me dat de dingen die zo vanzelfsprekend voor me zijn, zo’n contrast zijn met het leven van de jongelui. Dan ben ik dankbaar dat we met onze groep het hele jaar hard werken om voor hen te zorgen en aan hun toekomst te bouwen, zodat ook zij kunnen zeggen dat ze in de hemel leven.

We vonden het erg leuk om steeds jullie reacties te lezen op onze verhalen. Bedankt daarvoor! En ook bedankt aan ieder die een steentje bijdraagt aan de Andreas Manna Stichting, hierdoor maken jullie het mogelijk om deze prachtige jongelui een toekomst te geven!